W małym dworku

Stanisław Ignacy Witkiewicz „W małym dworku”
Reżyseria Jan Marek Kamiński
Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie

Czas trwania spektaklu: 1 godz. 50 min.

Na gnieźnieńską scenę po wielu latach przerwy wraca Stanisław Ignacy Witkiewicz – artysta totalny – malarz, rysownik, fotografik, dramaturg i powieściopisarz, filozof i krytyk sztuki. A do tego ekscentryk, skandalista. Całe życie poszukiwał artystycznego absolutu, który nazywał „czystą formą” i szukał go zarówno w literaturze, jak i w malarstwie . Był jednym z najważniejszych i najbardziej barwnych kreatorów życia artystycznego i towarzyskiego przedwojennej Polski.

„W małym dworku” stanowi fascynujące wprowadzenie widza i czytelnika w arkana jego dramaturgii. Nie ma bowiem formy - moralnej, obyczajowej, literackiej – której artysta nie chciałby w swej twórczości wstrząsnąć i zniszczyć . Zmienia wszystko w groteskę do wszystkiego wprowadza, albo ze wszystkiego wydobywa - elementy niezborne, przypadkowe, nieskładne, rażące odmiennością . Nawet jego humor jest humorem amatora tego co dziwne, brzydkie, niekonwencjonalne. Dramaturgia Witkiewicza otwiera przed widzem nowy świat.

REALIZATORZY:
Reżyseria i opracowanie muzyczne - Jan Marek Kamiński
Scenografia i multimedia - Ewelina Węgiel
Kostiumy - Tomasz Armada
Dźwięk - Maciej Szymborski
Inspicjent - Jolanta Skawina

OBSADA:
Ojciec Dyapanazy Nibek – Roland Nowak
Jego córki:
Zosia – Katarzyna Lis (gościnnie)
Amelka – Kamila Banasiak
Kuzyn Jęzory Pasiukowski – Dominik Rubaj (gościnnie)
Jego i Nibków kuzynka Aneta Wasiewiczówna – Natalia Szczypka (gościnnie)
Widmo Matki Anastazji Nibek – Joanna Żurawska
Dwóch oficjalistów:
Ignacy Kozdroń – Wojciech Siedlecki
Józef Maszejko – Maciej Hązła
Kucharka Urszula Stechło – Katarzyna Kalinowska
Chłopiec kuchenny Marceli Stęporek – Michał Karczewski

RECENZJE:

Kapitalna jest scena kłótni domniemanych i rzeczywistych kochanków Matki. Ta trójca zazdrośników z browningami jest pogrążona w jałowych targach o prawdziwe, czy też zmyślone miłosne przewagi, uporczywie grając w oniryczną ruletkę. Świetne jest też obsesyjne czytanie, swoiście performatywne, pamiętników Anny, wykonywane przez zazdrośnie zaborczych, nieskrywanie mizoginistycznych konkurentów. Rywalizujących aż poza grób. Reżyser maluje sceniczne obrazy, ożywiając, wzbogacone poprzez współczesny kostium sensu largo, pastele i rysunki Witkacego, hojnie portretując w tym duchu jednostki i zbiorowość. Można tu, z satysfakcją, odnaleźć tropy do scen z filmów Hasa, przefiltrowanych przez suspens późniejszych, innego już autorstwa realizacji sztuki grozy i fantasy, podkreślających somnambuliczną poetykę, ów powab dekonstruowanego rozpadu. Kamiński z wyczuciem porusza się między tragifarsą a groteską, nie pozbawiając jednocześnie widza klimatu lirycznego, z kunsztem rozpinając narrację między jawą a snem, bytami konsekwentnie zbliżającymi i oddalającymi się od siebie, pogrążonymi w wiecznym ruchu, uporczywej dialektyce.
/Tomasz Mlącki, „Dziennik Teatralny”/

Spektakl brał udział w IX Konkursie na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”. Nagrodę specjalną za reżyserię spektaklu otrzymał Jan Marek Kamiński.

Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie: www.teatr.gniezno.pl