Prime Time

Spektakl trwa niewiele ponad godzinę, ale to wystarcza, by wstrząsnąć, by opowiedzieć, co czują ofiary wojny, co dzieje się z psychiką ludzką w czasie wojny, w jak haniebny sposób sąsiad może odebrać życie sąsiadowi, z którym zanim wszczęto wojnę, żył w zgodzie, jak może zachować się obserwator wojny, by „wykrzyczeć” sprzeciw wobec wojny. (...) Przedsięwzięcie pełne uznania — ten dobry i wartościowy spektakl jest wyrazem niezwykłego zaangażowania twórców, artystów i dyrekcji Teatru Polskiego. Premierowe wydanie wstrząsnęło publicznością, ożywiło dysputę w kuluarach teatru.

Grającemu Milewicza Sławomirowi Grzymkowskiemu udało się porwać widzów. Bez zbędnego patosu i powściągliwie stawia pytania o dobro i zło, postawę człowieka w sytuacjach ekstremalnych i rolę przypadku w ludzkich dramatach. (...) Przedstawienie w reżyserii Anny Sroki – Hryń to pozycja absolutnie obowiązkowa! Zwłaszcza gdy zaczynamy czuć, że doniesienia o wojnie czy w Ukrainie, czy w Izraelu zaczynają nużyć i powszednieć.

Anna Sroka-Hryń skonstruowała przedstawienie, któremu zdecydowanie bliżej do dramatu psychologicznego niż do tradycyjnej, czysto dokumentalnej formy. Dlatego tak wiele zależy w nim od aktora, który będzie potrafił pokazać zarówno ludzkie słabości, jak i siłę człowieka postawionego w sytuacjach ekstremalnych zagrożeń. Jednocześnie nie ograniczy się w swoim monologu do narracji jedynie sprawozdawczej, a stanie się swego rodzaju filozofem próbującym zmierzyć się ze zmaganiami człowieka postawionego w obliczu dylematów natury moralno-egzystencjalnej, a nawet religijnej. Sławomir Grzymkowski ma pełną tego świadomość – strukturę swojej postaci silnie i poruszająco osadza nie tylko w samym słowie, które jest pozbawione zbędnego patosu, ale i w ciele, które staje się niemal równorzędnym nośnikiem zawartych w scenariuszu treści, zarówno tych głęboko zuniwersalizowanych, jak i tych opisujących bezpośrednie zdarzenia, których dziennikarz był świadkiem.

Sławomir Grzymkowski zaskakuje i wzrusza, operując precyzyjnie emocjami odbiorcy. Gdy trzeba, przemawia także do rozumu. Doskonale, bez cienia fałszu interpretuje tekst, eksponując to, co najważniejsze – mimiką, gestem, ruchem ciała i modulacją głosu. Bohater spektaklu z pozornym spokojem dzieli się bólem, czasem strachem, bezradnością i wściekłością. Z równie dużym zaangażowaniem akcentuje przerażające fragmenty opowieści oraz swoją nadzieję na lepsze jutro. Ostry jak nóż, tragiczny monolog pędzi, bywa chaotyczny, przeskakuje z refleksji do wspomnień. Reporter rozmawia z publicznością, ale nie oczekuje współczucia ani oceny – nikogo nie oskarża. Liczy na refleksję, bo sam nie stracił wiary w człowieka i dobro, choć jego psychika została głęboko pokiereszowana. Reżyserskie wyczucie Anny Sroki-Hryń pozwala ukazać okrucieństwo i absurd wojny w sposób ponadczasowy.

W Prime time zafascynowało mnie to, że w ciągu godziny pokazu monodramu padło wiele pytań, a zarazem odpowiedzi. Jak ma zachować się, kiedy widzi ginące osoby, dzieci walczące o pożywienie? Kiedy słyszy o torturach i widzi skutki ich stosowania? Warto pamiętać, że korespondenci wojenni są zwykłymi ludźmi, mają rodziny. Co się dzieje, kiedy wracają do domu, do redakcji? Spektakl daje, przynajmniej częściową, odpowiedź i na te pytania. Dlaczego „częściową”? Dlatego, że w życiu żadna sytuacja nie musi być regułą. Istotnym elementem spektaklu była scenografia. Pustynny piasek, a na nim blaszana wanienka symbolizująca studnię, niekoniecznie zawierającą wodę, a obok stojący lub przewrócony stołek. Każdy z tych elementów miał swoje wielorakie znaczenie. Do tego niezwykła, wykonywana na żywo, muzyka Roberta Siwaka. Miałem chwilami wrażenie, że w ślad za bohaterem monodramu przedzieram się przez różne regiony świata, a moje emocje sięgają zenitu.

Sławomir Grzymkowski – wykonawca tego wstrząsającego monodramu, wspólnie z reżyserką, znaleźli idealny ton dla przekazania jego treści. Spektakl ma bezbłędnie ułożoną dramaturgię, zmieniają się sytuacje, kostiumy aktora i oświetlenie sceny. Scenografia jest trafiona w dziesiątkę! Strona wizualna i grana na żywo muzyka współgrają z relacjami reportera. Ten artystyczny wyraz Prime Time’u osiągnięty za pomocą wyważonych, subtelnych środków jest tu też ważny. W każdym razie, mnie był on potrzebny w odbiorze.