Przygody Koziołka Matołka

Spektakl jest pełen uroku, oparty na umowności i symbolice, które objawiają się za sprawą prostych środków wyrazu. Dekoracje autorstwa Diany Marszałek, mimo iż utrzymane w stosunkowo przytłumionych, jakby zakurzonych barwach, mają w sobie wiele z baśniowości. Udało się stworzyć wrażenie obcowania z czymś, co określiłabym mianem „retro cyrku” rodem z przełomu XIX i XX wieku, czerpiącego jednak silne inspiracje z włoskiego teatru popularnego. W dużej mierze to właśnie na tej estetyce, objawiającej się zarówno w elementach scenografii jak i rekwizytach, opiera się sceniczna narracja. Całość obfituje w przebieranki, a bohaterowie i miejsca zmieniają się na oczach widzów za sprawą zmyślnych trików. (...) Opowieść się nie nuży, akcja jest wartka i żwawa, dzięki czemu przez godzinę trwania spektaklu udaje się skupić uwagę i zainteresowanie dzieci.

Twórcom tego uroczego spektaklu udało się osiągnąć idealny balans między umownością a dosłownością. (...) Oglądamy piękny, mądry, brawurowo zagrany i okropnie śmieszny spektakl o… niesłychanie ważnych sprawach, o tym na przykład, że desperacko szukane miejsce na świecie może być tuż koło nas, o tym – że wytęskniony Pacanów - czymkolwiek i gdziekolwiek jest - może ździebko rozczarowywać, o tym wreszcie – że warto jednak tego Pacanowa szukać, bo w szukaniu – nie zaś znalezieniu – cały sens tego wszystkiego jest ukryty.

Urzekła mnie scenografia Diany Marszałek – dowód na istnienie teatralnej wyobraźni, działającej na zasadzie umowności, symbolu i zabawy. Jednym z najpiękniejszych rekwizytów była skromna walizka z namalowanym po jednej stronie słońcem, a po drugiej księżycem – kiedy aktor robił pełen obrót, unosząc walizkę nad głową, mijał dzień i noc. (...) Przedstawienie Teatru Polskiego w Warszawie jest po prostu pierwszorzędne, wymarzone na teatralną inicjację. Jego dynamika i forma odpowiadają rytuałowi dziecięcej zabawy, w której wszystko zmienia się błyskawicznie i nie obowiązuje zasada prawdopodobieństwa. Obok bogactwa barw i dźwięków (tworzonych na żywo!), dzieci radują się dzięki piosenkom, żartom oraz efektom zaskoczenia – wybuchów i konfetti nigdy dość! W tej oprawie nauka, że droga do celu może być ważniejsza niż tak zwany sukces, wchodzi do głowy o wiele prędzej niż chińskie abecadło!

To pełen uroku spektakl. Rozbrykany Koziołek Matołek porywa widzów na Scenie Kameralnej Teatru Polskiego za sprawą trupy wędrownych aktorów, którzy przybywają ze swoimi walizami i majdanem, aby niczym czarodzieje przedstawić wędrówki Matołka (Eliza Borowska) po świecie. Wspaniałe instrumentarium dla aktorów stanowi pomysłowa scenografia, bajecznie kolorowe kostiumy i rekwizyty. Wszyscy aktorzy mają tu okazję do solówek. Przewodzi im jako zapowiadacz Dominik Łoś, fenomenalny w scenie konkursu zjadania trawy jako pokonany Indianin. Reżyser Maksymilian Rogacki dwoi i troi się na scenie, także na szczudłach, a pozostali członkowie trupy nie ustają skupiać na sobie uwagi w licznych przebierankach i błyskotliwych dialogach. Wszystko to podporządkowane wyobraźni dziecka, które uwielbia grać rozmaite role, wciąż je zmieniać, porzucać i niemal zatracać się w zabawie. Najmłodsi widzowie przeżywają spotkanie z sympatycznym, uroczo pobekującym Matołkiem, kibicują mu, pomagają i nagradzają rzęsistymi oklaskami. Idealny spektakl nie tylko dla nich, ale i dla rodziców i dziadków, którzy też będą mieli niejeden powód do beztroskiego uśmiechu.

Aktorzy grają zespołowo, polegając na sobie, nie ma tu mniejszych i większych ról Bawią się równie dobrze jak publiczność, wciągana w różne interakcje. Zręcznie żonglują ośmiozgłoskowcem, którym napisana jest opowieść o niezdarnym koziołku, a także konwencją, regionalizmami, językami obcymi, grają na instrumentach, tańczą i śpiewają, z pomalowanymi twarzami, odziani w kapelusze, płaszcze, pióra…. Smok zionie ogniem, a Koziołek wystrzeliwany jest z armaty. (...) Kameralna Scena Teatru Polskiego niewielkimi środkami w mgnieniu zmienia się w przeróżne światy – i pociąg do Zakopanego i Hollywood. Twórcy udowadniają, że wystarczy odrobina wyobraźni – jak to w teatrze.