Aktorzy w dobrej wierze i Próba. Dwie jednoaktówki

W Aktorach… realizatorzy postawili na komediowość, na humor sytuacyjny. Akcja rozgrywa się w pięknej, ogrodowej scenerii. Aktorzy noszą XVIII-wieczne kostiumy i peruki, mają mocno upudrowane i uszminkowane twarze. Próba, czego nietrudno się domyśleć, jest posępnym dramatem, przypominający klimaty ze sztuk Musseta. Do całkowitego podobieństwa brakuje tylko morderstwa. Akcja Próby również toczy się w ogrodzie, ale pogrążonym w ciemności; budzącym niepewność i lęk. Scenografia i kostiumy są mocną stroną w obu jednoaktówkach. Zaprojektowała je Weronika Karwowska. Szczególnie podobają mi się elegancja i kolory męskich kostiumów w Próbie. Wreszcie last but not least – rozbrzmiewająca w przedstawieniu muzyka Tomasza Bajerskiego. Idealnie pasująca do treści, współtworząca nastrój.

Choć obie te jednoaktówki są co prawda trochę vintage, to jednak – na pewnym poziomie - również współczesne aż do granic, traktując o rzeczach, które i dziś robimy dla miłości, bądź też – ich nie robimy. O - kruchości tegoż uczucia i o wierze w nie; o próbach, którym się miłość poddaje i o tych, po których zanika, zamieniając się w pogardę. A także o różnych maskach, jakie w życiu zakładamy, o trudnościach z ich zdejmowaniem, oraz - o konsekwencjach tej maskarady. Aktorzy w dobrej wierze jest komediową, ale jednak gorzką refleksją nad istotą teatru i jego granicami.

Weronika Karwowska stworzyła uroczy plenerowo-dworski anturaż żywcem przeniesiony z XVIII-wiecznej Francji i zgodnie z założeniami reżyserskimi Edwarda Wojtaszka oraz przy współudziale świateł Karoliny Gębskiej podzieliła go na dwa odrębne światy. Pierwszą ze sztuk – wesołą, żartobliwą krotochwilę – umieściła w świecie obrazów Watteau, w jasności pokrytego barankami chmur błękitnego nieba, połyskującej porannej mgły, białych kwiatów zwisających girlandami w romantycznym ogrodzie. Arystokraci w pysznych, lśniących klejnotami historycznych kostiumach i ekstrawaganckich niekiedy perukach przeciwstawieni zostali służbie ubranej wciąż w epokową elegancję, ale jednak prostą i zgrzebną. „Próba” to zupełnie inna bajka – mroczna, spowita jedynie blaskiem świec i Księżyca, z ocienionym bluszczem owijającym się wokół pni drzew niczym w dusznej atmosferze „Huśtawki” Fragonarda. Także aktorzy odrzucają już fantazyjne fryzury uwypuklając na szyjach porewolucyjne krwistoczerwone chokery, a choć ich stroje ściśle nawiązują do epoki, to jednak w nonszalanckim kroju, wykończeniu, a czasem niewykończeniu oraz wplecionych współczesnych akcentach sygnalizują uniwersalne odczytanie treści tekstu Marivaux.

Gdy kurtyna idzie w górę ukazuje się świat tak piękny, tak realistyczny, że nie można od niego oderwać oczu. W nim zatopione - dosłownie zatopione, bo po scenie snuje się smugami dym - postaci. Znakomite kostiumy i charakteryzacja. Praca Weroniki Karwowskiej, która ten przepiękny nastrój stworzyła, zasługuje na najwyższe uznanie. Świetne aktorstwo w jeszcze świetniejszej scenografii i kostiumach. Tak można podsumować „Aktorów w dobrej wierze” i „Próbę” Dobrze, że jest teatr, który wyciąga z zakurzonych półek takie literackie perełki i z pietyzmem przenosi na scenę. Warto ten spektakl zobaczyć. Choćby po to, aby porównać, jak zmieniliśmy się jako cywilizacja. I w którym momencie tej zmiany jesteśmy dzisiaj.