Cztery pory miłości

Wszystko jest zagrane i zaśpiewane na żywo, na najwyższym muzycznym poziomie, do tego tak uczuciowo i emocjonalnie, że chwilami ciarki przechodzą, a i łezka wzruszenia w oku się kręci. Nie ma się zresztą co temu dziwić, albowiem muzyków zebrano zacnych, wielokrotnie nagradzanych i wszechstronnie wykształconych (...). Wszyscy muzycy występują na scenie i są równorzędnymi partnerami dla aktorskiego duetu, którzy w fascynujący sposób, śpiewając, tańcząc i grając, przeprowadzają nas przez meandry wspólnego poszukiwania miłości. Czynią to wszystko fantastycznie, delikatnie i subtelnie, nie zawłaszczając sceny tylko dla siebie.

Obejrzałem fantastycznie wymyślone, znakomicie zaśpiewane i zagrane, piękne wizualnie, rewelacyjnie nagłośnione, porywające i – bardzo współczesne widowisko. Istotnie - inspirowane polską muzyką ludową, której połączenie z Czterema Porami Roku Vivaldiego dało efekt zaskakujący, to małżeństwo czegoś zgoła prostopadłego z czymś przecież jakby równoległym okazało się zdumiewająco spójne.

To był pomysł prosty, a zarazem wyrafinowany. Wojciech Czerwiński zapragnął w jednym spektaklu skojarzyć muzykę klasyczną i ludową, przyprawiając je dodatkowo bluesem, jazzem i swingiem. Postał spektakl muzycznie zachwycający, a przy tym będący dowodem, że tak naprawdę muzyka i sztuka dzieli się tylko ze względu na jakość, a nie gatunek. I że refren, powtórzenie, stanowi o rytmie i pozostaje jej fundamentem. (...) Muzyce i śpiewaniu towarzyszy niebanalny ruch, nieoczywista choreografia, zawieszona pomiędzy tradycją ludową i teatralną.

Piękny spektakl w warszawskim Teatrze Polskim, w którym autentyczna ludowość przywołuje autentyczne i głębokie wzruszenie wraz z towarzyszącymi jej dźwiękami zapisanymi przez Antonia Vivaldiego.