Kochany, najukochańszy...

Myślę, że ten spektakl może wzbudzić emocje zarówno u starszych widzów, którzy spojrzą przez pryzmat Kochanego, najukochańszego… na własną uczuciową przeszłość, jak i u młodych, którzy jeszcze mogą zapobiec podobnemu biegowi wydarzeń w swoich związkach. A dla każdego, niezależnie od wieku, będzie to przyjemność obserwowania kreacji Grażyny Barszczewskiej

Niekiedy potrzeba naprawdę niewiele. Ale żeby niewiele stało się czymś, potrzeba całkiem sporo. W Teatrze Polskim w Warszawie na niemal pustej scenie mistrzowski tekst Wiesława Myśliwskiego spotkał się z melancholijną maestrią Grażyny Barszczewskiej, aktorskim wyczuciem Andrzeja Seweryna i reżyserskim uwielbieniem dla słowa Magdy Umer. „Kochany, najukochańszy…” to jeden z najpiękniejszych spektakli o tęsknocie, nadziei i niespełnionej, a zarazem wciąż żywej miłości, jakie dane mi było kiedykolwiek obejrzeć.

Aktorka komponuje swoją postać z nut pozbawionych jakiejkolwiek koturnowości, w jej głosie czuje się powiew subtelnego, rozczulającego ciepła, a prostota reagowania na drugiego człowieka pozwala na wsłuchanie się w tekst i podążanie za jego myślą. Myślą, która jest namysłem nad naszym życiem i możliwościami zapanowania nad jego porządkiem, nad miłością, która przychodzi i odchodzi, choć nie na zawsze.

Niemal idealna postać kobiety zakochanej na wieki groziła powołaniem do istnienia bohaterki nieznośnie sentymentalnej. Tymczasem Barszczewska potrafiła z nostalgicznych i cieplejszych tonów listów Marii wydobyć portret kobiety stęsknionej za pełnią życia, ale przecież ze swoim życiem pogodzonej.

Mistrzowsko poprowadzona przez Grażynę Barszczewską opowieść o bliskości dusz i tęsknocie za miłością niewydarzoną, a jednocześnie najpotężniejszą ze wszystkich, kończy się pozostawiając wiele pytań, na które nie ma odpowiedzi.

Czytelnicy Wiesława Myśliwskiego nie bez racji lokują jego prozę i dramaturgię wśród uniwersalnych przypowieści o skomplikowanej naturze świata i nieprzewidywalnym ludzkim losie. Spektakl „Kochany, najukochańszy" powstał z miłości do twórczości Myśliwskiego i do niego samego, co widać, słychać i czuć. Stworzyły go dwie kobiety, które od lat tą twórczością i osobowością autora są zafascynowane. Magda Umer - reżyserka, i Grażyna Barszczewska - aktorka.